Door Martin Dekker

Hier was ik al eerder. De wedstrijd thuis tegen Cady ’73 was ook al een moeizame wedstrijd thuis en ook tegen hen speelden we als een “natte Dordtenaar”. Het is ergens wel logisch in deze weken. Grotendeels is de ploeg vrij geweest en op reis gegaan. De sneeuw en Covid ’23 opgezocht en aan alles gedacht behalve basketbal. Zeker niet iedereen heeft volop getraind en de automatismen, voorzover die er al zijn of waren, zijn ietwat vervaagd of geheel vergeten.

In de voorbespreking gaf ik al aan dat de ploeg van B.O.B niet meer de ploeg was die we aan het begin van seizoen met 30 punten verschil klopten. Kortgeleden nog maakten ze korte metten met Hurricanes, de koploper, en dat betekent dat ze gewoon vooruitgang hebben geboekt in de manier hoe ze spelen en hoeveel energie zij in de wedstrijd leggen.

We begonnen de wedstrijd niet per definitie slap, maar verdedigend gezien stonden we een beetje 1 op 1 te spelen en lieten we een doorgebroken speler gewoon zijn gang gaan en makkelijk met een lay-up zijn actie afmaken. En binnen no-time stonden we 0-10 achter en schoot de coach alweer in een snelle time-out. Ja guys, ze staan zone. En ik weet het, het is lastig wanneer een tegenstander zone staat en van je 6 schotpogingen gaat er niet één raak.

En juist dan ga je de verkeerde dingen doen. Je gaat dribbelen in plaats van passen en je denkt, omdat zij ook in positie blijven staan, dat jij dan ook moet blijven staan. Maar niets is minder waar. De balcirculatie moet hoog en snel zijn en de beweging groot.  Bij voorkeur met een postspeler die van low en highpost wisselt en met forwards die zorgen voor een overload aan één zijde.
Maarrrr, het schot van de ploeg moet dan wel meer dan redelijk zijn. En dat schot was er niet.

En dan loop je als het ware achter je eigen staart aan. Gelukkig in 2 uitvallen scoort Nigaïl tweemaal en laat het scorebord een 4-10 tussenstand zien. Heel even krijgen we weer wat grip op de tegenstander en Shandro profiteert in eerste instantie niet met 2 gemiste vrije worpen, maar die wordt gevolgd door een driepunter en Rowic haakt weer een beetje aan. Vlak voor het eind van de periode scoort B.O.B. nog eenmaal en na 10 minuten staat er een 7-12 achterstand op ons scorebord. Moreel gezien stond B.O.B. als een huis.

Hun nummer 10 deed ons zowel in de eerste als de 2^e periode pijn. Op cruciale momenten maakte hij het verschil door hun voorsprong een klein stukje te vergroten, ook in de momenten van de 2^e periode dat we wisten aan te haken. Maakten we 12-12, dan sloeg nummer 10 weer toe en was het gat weer 8 punten. Dat we de eerste helft moesten afsluiten met een tussenstand van 14-22 was klip en klaar een zeker mate van afgang. Beetje sterk uitgedrukt, maar zo voelde het wel. 14 punten in één helft?

Je bent geen coach wanneer je ze dan niet even toespreekt. En dat hoeft niet altijd gepaard te gaan met een uitbrander. Het was voldoende om tegen ze te zeggen: “Die eerste helft jongens, die was niet best. Als we zo verder spelen in de tweede helft, dan verlies je gewoon van deze leuke ploeg. Want zij gaan er namelijk wél voor! Zij gooien alles in de strijd om jou van het scoren af te houden en wij staan gewoon toe te kijken hoe zij een leuke actie maken…”

“Dus heren, ik weet niet hoe het met jullie zit, maar we gaan hier aan het eind van de wedstrijd niet als verliezer van het veld!!!”.  En wanneer je ze dan aankijkt, dan zie je door de ogen heen dat ze er hetzelfde over dachten. Want zelf (dat denk ik dan) voelden ze een beetje schaamte en een beetje vernedering, over hoe ze de eerste helft hadden gespeeld. En dat is genoeg. Want ze zijn tot veel meer in staat, maar ze belonen zichzelf niet vaak genoeg. Heel af en toe zou je willen dat wat ze op de training laten zien, dat ze dat in hun tasje meenemen naar de wedstrijd.
En ik ben natuurlijk geen beginner. Ik weet heus wel dat een bepaalde wedstrijdspanning ervoor zorgt dat je niet helemaal loskomt en dat je acties dus niet altijd goed uitpakken. Gelukkig voor ons liet Nigaïl vandaag zijn schroom en zijn wedstrijdcomplex achter in de kleedkamer. Want daar had hij in de afgelopen wedstrijden behoorlijk last van. Want wanneer je hem tekeer ziet gaan op de training en door niemand is af te stoppen, dan hoop je dat ie dat in de wedstrijd óók laat zien. En eindelijk lukte dat vandaag. Niet in de eerste 2 perioden, maar goed, dat gold dus eigenlijk voor de hele ploeg.

In de voorbespreking van de tweede helft spraken we af dat, om deze wedstrijd te kunnen winnen, we harder moeten werken, meer elkaar moeten helpen, want B.O.B. bewees in de eerste helft dat iedereen die in de bucket kwam door 3 of 4 man werd besprongen. En dat kan ook wanneer je helpside speelt in een man-to-man. Niet toekijken, maar ingrijpen! Zelfs wanneer je je man moet laten gaan. De man mét de bal gaat altijd voor.  En nog iets. Ga naar het bord. Vlieg er in. Lok fouten uit en als je naar het bord gaat, visualiseer je in je hoof dat je gaat scoren en hoe en dan scoor je ook.

Grappig om te zien dat ze je dan staan aan te kijken, zo van: “Koekoek! Allemaal nog op een rijtje, coach?” Maar als je ze dan ziet starten in de tweede helft en je ziet ze naar het bord gaan, ineens zie je dan ook de overtuiging om die rotbal in dat rotnetje te leggen. Niks missen onder het bord. Niet timide zijn, maar er bovenop vliegen. Rebounden, rebounden!! Bal los??? Springen, duiken, alles is toegestaan. En met een hele andere energie maakt Rowic in koud 4 minuut 17 seconden de achterstand van 14-22 op 25-24. Stijn, 2 x Nigaïl en 2 x Emmanuel zorgden daar mede voor.

En een signaal van de tafel volgt. Time-out van de coach van B.O.B.. En ik roep naar de spelers, time-out voor de tegenstander!! En de coach van B.O.B. riep me toe: “Tja, ik kan niet anders!” Na de wedstrijd zei ie nog dat ie zich al afvroeg wanneer wij zouden gaan basketballen en hij had zijn spelers al gewaarschuwd dat ze niet moesten gaan spelen alsof ze al gewonnen hadden. Met een driepunter en een tweepunter van Nigaïl, een drive naar het bord van Emmanuel, een drive van Jamie naar het bord met een bonus (helaas gemist) een score van Shandro en dan wéér een drie- en tweepunter van Nigaïl leidt uiteindelijk tot een tussenstand van 39-31. Het 3^e kwart werd overtuigend gewonnen door Rowic met 25-9.

Het 4^e kwart werd gewonnen met 9-4. Weinig punten voor de laatste periode, maar dat komt dan ook door die uitstekende 3^e periode. Tijdens een time-out gaf ik ook aan dat ik er trots op was hoe ze gezamenlijk B.O.B. in de tweede helft hebben aangepakt, maar vooral hoe ze zichzelf hebben aangepakt en ervoor hebben gezorgd dat ze de wedstrijd hebben gewonnen. Want het zag er aan het eind van de eerste helft écht naar uit dat ze roemloos ten onder zouden gaan. Maar zo sluiten we niet af. Petje af jongens. Keihard gewerkt voor dit resultaat.

Volgende week 18 maart beginnen de wedstrijden die gaan bepalen of we meedoen voor de 1^e plaats, want we zullen dan bij Rotterdam-Zuid moeten bewijzen dat we kerels zijn en uit het juiste hout zijn gesneden. Wedstrijden tegen RZ gaan altijd ergens om en ze zijn altijd kielekiele qua uitslagen. Winst daar in Rotterdam is de eerste stap op weg naar het ultieme doel.

Scores: Nigaïl 21 punten (3x 3punters), Shandro 12 punten (2x 3punters) Emmanuel 8 punten, Stijn 3 punten, Jamie 2 punten, Thomas 2 punten.

Coach.